બપોરે બરાબર બાર વાગ્યે પર જ્યારે માથા પર આવ્યો સવિતા;
ત્યારે બુદ્ધિ બગડતા કર્યો સંકલ્પ - હું પણ લખું એક કવિતા
કલમ ઝાલી ચડ્યો વિચારે કે - "નથી દેખાતી ક્યાંય નવીનતા;
બીજું બધું તો ઠીક છે, પણ લખવી શાના પર મારે કવિતા?"
પહેલી વર્ષા, ઘૂઘવતો સાગર કે ખળખળ વહી જતી સરિતા;
કે પહેલો પહેલો પ્રેમ ને કોઈના રૂપ પર લખું હું એક કવિતા ?
ગરીબી ને મોંઘવારી, વળી નિરક્ષરતા ને સામ્પ્રદાયિક્તા;
કે કૌભાંડોયુક્ત ગંદા રાજકારણ પર જે લખું એક કવિતા?
કવિ કલ્પનાઓ પણ વિચારી - મૃગજળ, ખપુષ્પ ને સ્વર્ગની દિવ્યતા ;
શમા પરવાના, ચંદ્ર - ચકોર,...વગેરે તોયે ના સુઝી કોઈ કવિતા !
લખ્યું થોડું આડુંઅવળું ત્યાં પેનમાં રીફીલને વિષે થઇ રિક્તતા;
રીફીલ બદલી, કડક ચા પીધી ને ફરી બેઠો લખવા હું કવિતા .
એકાએક સ્ફૂર્યો વિચાર ને સર્જાઈ આ સોનેટ પ્રકારની કવિતા.
મનિષ ! કાવ્યસર્જનના પ્રયત્નો પર જ લખી નાખ એક કવિતા.